Eindelijk is het dan zover: ik kan zeggen wanneer mijn nieuwe boek zal verschijnen. De eerste keer dat ik daarover een voorzichtige voorspelling uitsprak was ruim vijf jaar geleden. Door allerlei omstandigheden gedwongen moest ik die wens loslaten. Dat was geheel in lijn met het onderwerp waarover ik al een tijdje schreef.
Loslaten, en dus ook vasthouden, is een thema dat in elke driehoek terugkomt. Zowel ouders als professionals kunnen niet zonder en beiden hebben het er van tijd tot tijd moeilijk mee.
Omdat het schrijven deze zomer lekker vlot verliep, had ik september in gedachten als een mooie maand om het boek te laten verschijnen. Maar de spreekwoordelijke, en in dit geval ook letterlijke, puntjes op de i kosten dit keer meer tijd dan gewoonlijk. Het spijt me dat ik bij heel wat mensen verkeerde verwachtingen heb gewekt. Zo worden we dus allemaal een beetje gedwongen om los te laten.
Als je de omslag bekijkt, zou ik zomaar opnieuw verkeerde verwachtingen kunnen wekken. Gaat het boek soms over religieuze kunst of over christelijk loslaten? Nee hoor, maar ik vind de titel en de afbeelding perfect bij elkaar passen. Vasthouden en loslaten zijn twee kanten van dezelfde medaille en ik vind dat Bellini dat subliem heeft weten te raken in zijn schilderij.
Met de ondertitel maak ik duidelijk dat het woord toelaten helpt om loslaten en vasthouden in de context van de driehoek te plaatsen. Loslaten is de derde toelaten. Cliënten zijn daar meestal opvallend goed in. De beide andere hoeken hebben er beduidend meer moeite mee. In een dyade kan vasthouden uitlopen op een symbiose; dat was het thema van mijn derde boek. In een triade is dat bijna niet mogelijk omdat je samen vasthoudt. Dat geldt voor ouders, maar ook voor professionals. Toelaten van een derde (collega) voorkomt dat een professionele relatie ontspoort.
De rest moet je zelf maar lezen…
O ja, ik ga ervan uit/hoop dat het boek vóór de Kerst verschijnt.