Zappen

“Maar eerst gaan we naar de ANWB met John Bakker. John, hoe staat het ervoor op de Nederlandse wegen?” Lange tijd was deze aankondiging reden om ‘weg te zappen’ naar een andere radiozender. Op enig moment was zelfs dat niet meer nodig. Het ‘wegzappen’ gebeurde als het ware in mijn hoofd. John deed zijn verhaal, maar ik hoorde hem echt niet meer. Mijn gehoor keerde – volledig automatisch – terug op het moment dat de muziek weer begon te spelen. 

Ik heb mij deze wonderlijke gang van zaken nooit gerealiseerd totdat ik begin 2015 begon bij Drienamiek. Vanaf dat moment zou autorijden een substantieel deel van mijn werkweek gaan uitmaken. En daarmee veranderde er iets; de verkeersinformatie werd zowaar relevant. Ineens bleek het informatie die me letterlijk uren tijd zou kunnen besparen. En dus luisterde ik vanaf dat moment aandachtig naar deze blokken. Toch? Niets is minder waar. 

Hoezeer ik het ook probeerde, tot op de dag van vandaag betrap ik mezelf erop dat ik toch weer ‘wegzap’. En mogelijk dus cruciale file-informatie misloop. 

Ditzelfde fenomeen kom ik tegen in mijn werk met familie en professionals. Ook bij hen kunnen er patronen van ‘wegzappen’ zijn ontstaan. Begeleiders vertellen me voorbeelden waarin ouders steeds weer met dezelfde klachten komen, op de hun kenmerkende manier. Reactie bij begeleiders: ze ‘zappen weg’. Ze ondergaan de woordenstroom, zodat ze daarna zo snel mogelijk verder kunnen met hun (echte) werk. Ouders vertellen me voorbeelden waarin ze keer op keer fouten ontdekken bij die ene begeleider. Inmiddels zijn ze op het punt dat ze eigenlijk niet eens meer hoeven te vragen wie de fout heeft gemaakt. Dat kunnen ze zelf wel invullen. ‘Zap’.

Tijdens trainingen Driehoekskunde gaan we met dit soort situaties aan de slag. We gaan op zoek naar de goede reden voor het steeds weer klagen door ouders. En het belang van daadkrachtig optredende begeleiders die zich kenmerken door het goede te doen. Bijna altijd lukt het om professionals hier enthousiast voor te krijgen; ze zien het belang en leren vervolgens om het ook daadwerkelijk te gaan doen. En ook ouders herkennen het en nemen het dankbaar aan. 

En toch, ook hier, zie ik dat er toch al snel weer wordt ‘weggezapt’. Door begeleiders, die daardoor toch maar amper horen wat ouders werkelijk dwarszit. Maar ook door ouders, die de negatieve ervaringen uit het verleden de positieve momenten uit het heden laten overschaduwen. Oude patronen, oude groeven laten zich niet zomaar omvormen. 

Ik ben het stadium voorbij dat ik geloof dat dit ‘een kwestie van tijd’ is. Het vraagt voortdurende alertheid en regelmatige reflectie. Hoe is het de afgelopen week gegaan? Heb ik de ander werkelijk gehoord? Doe ik inderdaad het goede? Heb ik een kloppend beeld van deze begeleider, of laat ik het verleden nog teveel meespelen? Zonder deze alertheid gaan we de groeven niet veranderen. Er is meer nodig dan tijd alleen. 

Wilde ik John Bakker echt gaan horen dan moest ik daar een degelijk plan op maken. Reminders in mijn telefoon, dagelijkse evaluaties, dat soort dingen. Tot ik een volgende ontdekking deed, toen het me wél een keer lukte om aandachtig naar hem te luisteren: ik kan níks met zijn informatie! Reden: ik heb een belabberd richtingsgevoel en mijn kennis van de Nederlandse snelwegen is niet veel beter. Ook al hoor ik een file op de radio, ik weet hem toch niet te omzeilen. Soit. 

Ik blijf dus lekker ‘zappen’. En mijn navigatie doet de rest; Garmin4Life!