Hoewel geschreven voor tijdens het feestelijke maal, vind ik het passend om te delen met iedereen die Driehoekskunde (en diens grondlegger) een warm hart toedraagt.
Wie had 20 jaar geleden kunnen bevroeden dat het thema van die avond uiteindelijk zoveel mensen zou gaan raken. Dat het deel uit zou gaan maken van de genen van diverse zorgorganisaties én dat het minstens twee fulltime banen op zou leveren? Zou iemand het destijds voorspeld hebben, dan had je diegene waarschijnlijk voor gek verklaard.
Op 2 juni 1997 is er een zaadje in jou losgelaten. Daar begon het. Maar er was meer nodig dan dat. Zaadjes brengen nu eenmaal niet zomaar vrucht voort. Het vraagt tijd en aandacht.
Het geheim achter de vruchten die dit specifieke zaadje hebben voortgebracht kan wat mij betreft in één term worden samengevat: toelaten.
Vanaf het begin heb jij als een spons nieuwe ideeën toegelaten, die uiteindelijk hebben geleid tot de visie Driehoekskunde. Voortdurend ging je actief op zoek naar voeding. Die voeding is essentieel gebleken. Zonder die voeding was Driehoekskunde nooit geworden wat het vandaag de dag is. Vanzelfsprekend, maar niet vanzelf. Zonder die voeding waren de vruchten uitgebleven.
Maar het toelaten ging verder dan dat. Sinds januari 2015 heb je te maken met een eerlijke en kritische maat. Plotseling werd er intensief van binnenuit meegekeken met alles wat met jou en Driehoekskunde te maken heeft. Dit ging niet altijd vanzelf, maar ook dat heb je toegelaten. Je stond open voor nieuwe ideeën, zowel qua vorm als inhoud. En dat sta je nog steeds. Ik vind dat groots. En dat mag best eens gezegd worden.
Visie volbracht? Zeker niet. Het is zelfs maar de vraag of dat ooit zo zal zijn. Blijf dus vooral openstaan, blijf toelaten. Opdat de vruchten in aantal zullen toenemen en steeds zoeter zullen smaken.
Proost!